Geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 10u tot 17u. Gesloten op zon-en feestdagen.
Maandag op afspraak.
Wij zijn gesloten van 24 december tot en met 1 januari.
Geopend van dinsdag tot en met zaterdag van 10u tot 17u. Gesloten op zon-en feestdagen.
Maandag op afspraak.
Wij zijn gesloten van 24 december tot en met 1 januari.
Walkaround video: Klik hier
Inspectierapport op dropbox : Klik hier
De Mini, een kleine wagen met een groot verhaal. In 1959 wordt de Mini door autobouwer British Motor Corporation (Brits staatbedrijf en afgekort BMC) voorgesteld aan het brede publiek en het doel was duidelijk: een compact stadswagentje op de markt brengen dat charme uitstraalt. Dankzij The Beatles en het vervullen van hoofdrollen in talloze bekende films verwerft de wagen door de decennia heen een ware icoonstatus.
Alec Issigonis, Brits-Grieks auto-ontwerper bij BMC, is de geestelijke vader van de Mini. Hij was een man met een duidelijk doel voor ogen: een betaalbare, zuinige wagen op de markt brengen die efficiënt en vinnig is in de almaar groeiende steden. Die benadering, samen met het frivole design, zorgt voor een ware hype bij jongeren. Ook bij modebewust volk valt de Mini erg in de smaak, het komt zelfs zo ver dat John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr – álle bandleden van The Beatles – echt pronken met hun eigen Mini’s. In 1969 bekleedt dit autootje dan weer de boegbeeldrol in de film The Italian Job, een film waarin bankovervallers de arm der wet van zich afschudden in een Mini als vluchtauto. In alle Mr. Beanfilms wordt een groengele Mini uit 1977 gebruikt om Mr. Beans onhandige en stuntelige karakter te beklemtonen.
Van de Mini werden oorspronkelijk meerdere carrosserievarianten geproduceerd. Zo was er een sedan, een stationwagen, een bestelwagen en zelfs een pick-up. Het succes van deze, in deze context, atypische varianten is van korte duur. Ook het succes van merknaam Mini tout court slinkt in de jaren ’80 en de verkoopcijfers dalen zienderogen door bikkelharde concurrentie van andere automerken. British Leyland, het vroegere BMC dat onder andere ook Jaguar, Rover, Triumph en MG bezit, kampte derhalve met ernstige financiële problemen en besluit zich in 1986 te herstructureren, en te privatiseren, onder de naam Rover Group. In 1994 verkoopt Rover Group de merknaam aan BMW die zeven jaar later, in 2001, een herdachte versie van de Mini op de markt bracht. Dat doet BMW vandaag nog steeds, met respect voor de Mini’s bakermat, in de vorm van een aantal verschillende mogelijkheden: een cabrio, een volledig elektrische uitvoering, een hybrideversie, een sportversie en zelfs een stationwagen.
Zoals vermeld was het de bedoeling om een stadsautootje te bouwen dat compatibel was aan het verkeer in steden. De ruimte die men had moest zo optimaal mogelijk benut worden, en dat was een uitdaging in het midden van de 20e eeuw. De jaren ’50 worden vaak beschouwd als zijnde een kantelpunt in de autotechnologie, daar heeft de Mini ook aan bijgedragen: voorwielaandrijving in combinatie met een dwarsgeplaatste, en dus plaatsbesparende, motor en een hoge wendbaarheid die toch niet mocht inboeten aan comfort en baanligging.
Vandaag is de pre-BMW Mini een gegeerde oldtimer, niet alleen bij oldtimerliefhebbers. Het schattige en kwetsbare ontwerp verovert iedereens hart.
British Racing Green
Donkergroen - in verscheidene tinten - is in Groot-Brittannië niet zomaar een kleur, nee, de kleur is onlosmakelijk verbonden met Britse adrenaline-aanjagende, ronkende, bliksemsnelle circuitwagens, of anderzijds gewoon reguliere Britse stadswagens zoals pakweg een Mini. Al sinds jaar en dag is het traditie van de Britten om op het circuitstrijdtoneel te verschijnen in deze niet zozeer blitse, maar inmiddels wél Britse, kleur. Het is dé Britse kleur bij uitstek, weliswaar naast de kleuren van de wereldberoemde Union Jack.
British Racing Green werd voor het eerst gebruikt in 1903 toen een Brit, Selwyn Francis Edge de prestigieuze Bennett Cup won in 1902 en daarmee ook het genoegen kreeg om die race in eigen land te organiseren. In zijn eigen land, Groot-Brittannië, gold toen namelijk de wettelijke maximumsnelheid van 12 mph, of zo’n 20 kilometer per uur, niet meteen een snelheid om mee te racen… Daarom werd de race in 1903 georganiseerd op Ierse bodem, de Britse coureurs uitten hun dankbaarheid naar de Ieren middels het schilderen van hun wagens in, u raadt het goed, donkergroen, afgeleid van het Ierse groen. Sindsdien heeft het Britse donkergroen waarlijk een cultstatus verworven in de daaropvolgende decennia, ook naast het circuit. Die cultstatus houdt stand, tot op heden.
Technische gegevens:
Carrosserie
Mechaniek